Пад навагодняй ёлкай звычайна кладуць падарункі.
Але сёлета тут — турэмная торба.
Яна маўчыць, але ў ёй — цэлае жыццё:
некалькі рэчаў, дазволеных сістэмай,
і тысячы слоў, якія нельга сказаць услых.
Новы год зноў прыходзіць без яго.
Без свабоды.
Без магчымасці абняць блізкіх.
Без выбару, дзе і з кім сустракаць раніцу першага студзеня.
Але нават за кратамі чалавек не перастае быць чалавекам.
І нават у турме не знікае годнасць.
Гэтая торба — не сімвал віны.
Гэта сведчанне несправядлівасці.
Напамін пра тое, што ў нашай краіне
Новы год не для ўсіх — свята.
Мы памятаем.
Мы чакаем.
Мы верым, што прыйдзе год,
калі пад ёлкай зноў будуць падарункі,
а не рэчы для выжывання.
Але сёлета тут — турэмная торба.
Яна маўчыць, але ў ёй — цэлае жыццё:
некалькі рэчаў, дазволеных сістэмай,
і тысячы слоў, якія нельга сказаць услых.
Новы год зноў прыходзіць без яго.
Без свабоды.
Без магчымасці абняць блізкіх.
Без выбару, дзе і з кім сустракаць раніцу першага студзеня.
Але нават за кратамі чалавек не перастае быць чалавекам.
І нават у турме не знікае годнасць.
Гэтая торба — не сімвал віны.
Гэта сведчанне несправядлівасці.
Напамін пра тое, што ў нашай краіне
Новы год не для ўсіх — свята.
Мы памятаем.
Мы чакаем.
Мы верым, што прыйдзе год,
калі пад ёлкай зноў будуць падарункі,
а не рэчы для выжывання.

