Беларускі рэжым паразітарны ў сваёй аснове. Ён не можа існаваць без падтрымкі Масквы. Зараз Крэмль ставіць Лукашэнку перад выбарам – дабудова “саюзнай дзяржавы” ці паступовае змяньшэнне датацый.
Па-сутнасці, гэта выбар паміж інкарпарацыяй у Расію і рэвалюцыяй. Прычым рэвалюцыя можа пачацца раней, чым у рэжыма скончацца грошы на раздзьмуты сілавы апарат. Бо легітымнасць Лукашэнкі сярод большасці сілавікоў залежыць ад яго падтрымкі Масквой.
Да таго ж, аслабленне дыктатара абудзіць у беларусаў надзею на перамогу, страчаную ў няроўнай барацьбе супраць шчодра фінансуемага Масквой рэжыма. І гэта надзея неўзабаве выштурхне на вуліцы сотні тысяч.
Безумоўна, Лукашэнка будзе спрабаваць гандлявацца і выкручвацца. Але ў выніку – непазбежна саступаць. І марудная анэксія Беларусі, якой дыктатар плаціць Маскве за захаванне сваёй ўлады, значна паскорыць тэмпы. І стане незваротнай.
Патрыятычныя сілы абавязаны рабіць усё, каб захаваць і вызваліць краіну. Выкарыстоўваць усе нагоды, каб зрабіцца лідарамі пратэстнай большасці грамадства. Каб адхіліць дзяржаўнага здрадніка і злачынцу ад улады.
Зрабіць гэта лепш мірным шляхам, каб не дапусціць знешняй агрэсіі. Але праз выбары змяніць уладу зараз немагчыма. Бо дыктатар сам фармуе выбарчую сістэму, кіруе ёй і вызначае афіцыйныя вынікі “выбараў”.
У нас не застаецца іншых варыянтаў для мірных пераменаў, акрамя працяглых масавых пратэстаў.
Нагодамі для такіх пратэстаў могуць стаць як сацыяльныя праблемы, так і палітычныя працэсы. Да ліку апошніх можна аднесці пагрозы незалежнасці краіны, а таксама палітычныя кампаніі, арганізаваныя самім рэжымам. Напрыклад, рэферэндумы ці прэзідэнтскія “выбары”.
Так, сапраўдных выбараў няма. Але ёсць выбарчая кампанія, якая палітызуе, узбуджае грамадства і дае дадатковыя магчымасці для арганізацыі масавых акцый.
Рэпрэсіі супраць удзельнікаў “выбараў” дэлегітымізуюць іх афіцыйны вынік. Для рэжыма міжнародны кошт рэпрэсій падчас выбарчай кампаніі значна вышэйшы, чым у іншы час.
Байкот неіснуючых “выбараў” немагчымы – нельга сарваць тое, чаго няма. Паслухмяныя выбарчыя камісіі ў любым выпадку намалююць патрэбныя лічбы завоблачнай яўкі і падтрымкі дыктатара.
Ігнараваць “выбары”, як мы мусілі зрабіць у 2015 годзе з-за атсутнасці апазіцыйных кандыдатаў – значыць зноў даць іх правесці з некалькімі блазнамі ў якасці спарынг-партнёраў і без масавых пратэстаў. Тады гэта дало рэжыму магчымасць выйсці з-пад заходніх санкцый.
Цяпер дыктатар зноў хоча правесці наступныя прэзідэнтскую кампанію па ўзору мінулай. Яму зноў патрэбен няўдзел у “выбарах” сапраўдных супернікаў, здольных перамагаць і бараніць сваю перамогу. І ён робіць усё дзеля гэтага.
Параўнайце мінулыя “выбары” з масавым удзелам апазіцыі ў выбарчай кампаніі 2010 года. Тады беларусы паказалі сваю прагу свабоды, выклікалі хвалю салідарнасці і спачування па ўсім свеце. Плошча падштурхнула рост нацыянальнай самасвядомасці. Рэжым атрымаў самыя жорсткія дагэтуль санкцыі. А праз паўгады пасля Плошчы-2010 тысячы грамадзян выйшлі на плошчы амаль усіх беларускіх гарадоў на маўклівыя акцыі пратэсту.
Патрыёты павінны максімальна скарыстацца выбарчай кампаніяй для арганізацыі масавых пратэстаў пад сацыяльнымі і палітычнымі лозунгамі, галоўны з якіх – вяртанне сапраўдных выбараў. Каб праз іх правесці мірную змену ўлады.
Гэта – наша задача-максімум.
Задача-мінімум – зрабіцца бясспрэчнымі лідарамі пратэстнай большасці і не дазволіць дыктатару легітымізаваць сябе праз “выбары” са спарынг-партнерамі. Каб не дапусціць легітымізацыі яго пагадненняў з Масквой аб здачы незалежнасці краіны.
Зламаем сцэнар рэжыма дзеля свабоды і незалежнасці Беларусі.
Уладу – народу!
Жыве Беларусь!
***
Беларуский режим паразитарный в своей основе. Он не может существовать без поддержки Москвы. Теперь Кремль ставит Лукашенко перед выбором — достройка «союзного государства» или постепенное уменьшение дотаций.
По сути, это выбор между инкорпорацией в Россию и революцией. Причем революция может начаться раньше, чем у режима закончатся деньги на раздутый силовой аппарат. Ведь легитимность Лукашенко среди большинства силовиков зависит от его поддержки Москвой.
Ослабление диктатора пробудит у белорусов надежду на победу, потерянную в неравной борьбе против щедро финансируемого Москвой режима. И эта надежда вскоре вытолкнет на улицы сотни тысяч.
Безусловно, Лукашенко будет пытаться торговаться и выкручиваться. Но в итоге — неизбежно уступать. Медленная аннексия Беларуси, которой диктатор платит Москве за сохранение своей власти, значительно ускорит темпы. И станет необратимой.
Патриотические силы обязаны делать все, чтобы сохранить и освободить страну. Использовать все поводы, чтобы стать лидерами протестного большинства общества. Чтобы отклонить государственного предателя и преступника от власти.
Сделать это лучше мирным путем, чтобы не допустить внешней агрессии. Но через выборы сменить власть сейчас невозможно. Ведь диктатор сам формирует избирательную систему, управляет ей и определяет официальные результаты «выборов».
У нас не остается других вариантов для мирных перемен, кроме длительных массовых протестов.
Поводами для таких протестов могут стать как социальные проблемы, так и политические процессы. К числу последних можно отнести угрозы независимости страны, а также политические кампании, организованные самим режимом. Например, референдумы или президентские «выборы».
Да, настоящих выборов нет. Но есть избирательная кампания, которая политизирует, возбуждает общество и дает дополнительные возможности для организации массовых акций.
Репрессии против участников «выборов» делегитимизируют их официальный результат. Для режима международная оценка репрессий во время избирательной кампании значительно выше, чем в другое время.
Бойкот несуществующих «выборов» невозможен — нельзя сорвать то, чего нет. Послушные избирательные комиссии в любом случае нарисуют нужные цифры заоблачной явки и поддержки диктатора.
Игнорировать «выборы», как мы должны были сделать в 2015 году из-за полного отсутствия оппозиционных кандидатов — значит снова дать их провести с несколькими клоунами в качестве спарринг-партнеров и без массовых протестов. Тогда это дало режиму возможность выйти из-под западных санкций.
Сейчас диктатор снова хочет провести следующую президентские компанию по образцу прошлой. Ему снова нужно неучастие в «выборах» настоящих соперников, способных побеждать и защищать свою победу. И он делает все ради этого.
Сравните прошедшие «выборы» с массовым участием оппозиции в избирательной кампании 2010 года. Тогда белорусы показали свою жажду свободы, вызвали волну солидарности и сострадания по всему миру. Площадь подтолкнула рост национального самосознания. Режим получил самые жесткие за все время санкции. А через полгода после Площади-2010 тысячи граждан вышли на площади почти всех белорусских городов на молчаливые акции протеста.
Патриоты должны максимально воспользоваться избирательной кампанией для организации массовых протестов под социальными и политическими лозунгами, главный из которых — возвращение подлинных выборов. Чтобы через них провести мирную смену власти.
Это — наша задача-максимум.
Задача-минимум — стать бесспорными лидерами протестной большинства и не позволить диктатору легитимизировать себя через «выборы» со спарринг-партнерами. Чтобы не допустить легитимизации его соглашений с Москвой о сдаче независимости страны.
Сломаем сценарий режима ради свободы и независимости Беларуси.
Власть — народу!
Живет Беларусь!
About The Author
